My Way…

“Benim Yolum…”

Yaşarken yürüdüğümüz yol çok önemlidir. Çocukluk çağında çok farkında olmadığımız bu olgu, o sıralarda ailemizde ve okulumuzda aldığımız eğitimle biçimlenmeye başlar. Genellikle ergenlik çağımızda üzerinde yürümekte olduğumuz yolu hissetmeye başlarız. Bundan sonra da yolumuzun nasıl şekilleneceği, nerelerden geçeceği, manzarası, hedefi, uzunluğu vb konular yavaş yavaş zihnimizi doldurmaya başlar.

Gençlik çağımızda ve birşeyler üretmeye, para kazanmaya başlayacağımız çalışma hayatına giriş sırasında, artık epeyce belirginleşen yolumuzu, bir başka yolla kesiştirmek, bazen yolun daha da güzel olmasını sağlar, kimileri ise çıkmaz sokakta buluverir kendini. Yaşamın değişmeyen kuralı ise, bu yol hiç bir zaman tamamlanmaz, sürekli yenilenir, ya da bazen değişmeden kalır, ta ki ömrümüz tükenip, bu dünyadan ayrılma vakti gelene kadar…

O zaman dönüp geriye baktığımızda gördüğümüz tüm bir yaşam hikayesi, yolumuzla başlar, onunla biter. Mutluluklar, başarılar, üzüntüler, pişmanlıklar ve benzeri tüm duygularımız, seçtiğimiz yolun kilometre taşlarına takılmış birer salkım gibi yaşam yolumuzu süslemektedir…

Yol’ un insan yaşamı için önemini hatırlamışken, tarihte biraz geri gidelim şimdi. Yıl 1968, aylardan Aralık ve yılın son gününün arefesindeyiz. Yaklaşık kırk müzisyenden oluşan bir orkestra, elli üç yaşını henüz doldurmuş olan Hoboken New Jersey doğumlu Frank Sinatra ve O’nun uzun yıllar piyanistliğini yapan Bill Miller ile birlikte yeni bir şarkının kaydını yapmak üzere bir araya gelmişler.

Bu yeni şarkı, Jacques Revaux , Gilles Thibault ve Mısır doğumlu Fransız şarkıcı Claude François tarafından 1967 yılında bestelenen ve Fransa’ da listeye giren “Comme d’Habitude” (ingilizce “as usual”, türkçe “herzamanki gibi”) isimli şarkıydı ve Kanada’lı şarkıcı Paul Anka, daha sonra bildiğimiz ingilizce sözleri bu şarkı için yazmıştı.

Piyasaya çıkmasından sonra pek çok ünlü şarkıcı tarafından değişik versiyonları kaydedilen bu güzel şarkı, 1969 Mart ayı sonunda ABD’ nde listeye girip, tam 124 hafta listede kalarak zamanının rekorunu kıracaktı..

“And now the end is here
And so I face that final curtain
My friend I’ll make it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I traveled each and every highway
And more, much more
I did it, I did it my way…

Bu şarkıda, hayatını istediği gibi dolu dolu yaşayıp, olabildiğince az pişmanlık duyarak fakat kararlı bir şekilde zorlukların üstesinden gelen, yaptıklarıyla gurur duyan bir insanı dinliyoruz. Hedeflerini doğru koyarak huzurla sona ulaşmış ve izlediği yoldan son derece memnun olan bir insanın, yaşama veda etmeden önceki samimi itirafları bunlar…

Frank Sinatra müzik eğitimi almadığı halde iyi bir müzik kulağına sahip olduğu için bu yolda ilerlemeyi hedef edinmiş kendine ve çok da başarılı olmuş, hepimizin tanıdığı gibi…İlk müzik kayıtlarını yirmi beş yaşındayken yapan sanatçı, savaş yıllarında da orduyu eğlendirmek için çalışmış. Radyo-televizyon programları, film çalışmaları, politika denemeleri gibi değişik alanlarda da kendisini göstermiş ve emekli olduysa da sahnelerden bir türlü ayrılamamış, ta ki kalbi yorgun düşüp yolun bittiğini hatırlatana kadar…

Yolu Paris’e düşmüş mü? Elbette, Sinatra Paris şehrinde de pek çok kez konserler vermiş. Ama bu şarkının Paris ile bağlantısı ondan çok önce. Paul Anka’ nın bu şarkının sözlerini ingilizce olarak yeniden yazdığını söylemiştim. Nerede mi? Paris’ te bir otel odasında ve sabaha karşı. Bitirdiğinde de hemen o sırada Las Vegas’ ta olan Frank Sinatra’ yı aramış. Sonrasını biliyorsunuz…

https://open.spotify.com/embed/playlist/0m1u1N6tCCFuFzGC5P6Zej?utm_source=generator

Bir üst satırdaki linki tıklayarak Spotify uygulamasında ya da aşağıdaki SoundCloud uygulaması üzerinde bu güzel şarkıyı benim gitar yorumumla dinleyebilirsiniz…

Ben bu şarkının da daha çok maskülen bir müzik yapısına sahip olduğunu düşünüyorum. Kim bilir? tanınmış bir kadın sanatçı bu parçayı meşhur etseydi, kadınsı olduğunu söyleyebilirdim belki de…

Pages: 1 2